Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Από ανάγκη!

Η Εθνική Ελλάδας δεν θέλγει με το ποδόσφαιρο που παίζει. Δεδομένο! Από το γεγονός, ωστόσο, αυτό, μέχρι την αρνητική ενέργεια που πολλοί προσπαθούν απεγνωσμένα να μεταδώσουν σε παίκτες και προπονητή, υπάρχει ένας μακρύς και αδικαιολογήτως περπατημένος δρόμος.

|| Βασίλης Μαυρόπουλος ||

Τι θα πει «να μην προκριθούμε στο Mundial, γιατί θα ξεφτιλιστούμε»; Ξεφτιλιστήκαμε στο Euro 2004, στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2010, στο Euro 2012; Σ’ αυτές τις διοργανώσεις δεν παίζαμε με δυνατές ομάδες; Μόνο στο Mundial της Βραζιλίας θα παίξουμε; Ή μήπως υπάρχει η λανθασμένη ψευδαίσθηση ότι τότε παίζαμε καλύτερα;


Αφήνω, προς το παρόν, το κράξιμο -για να μην κακοκαρδιστούμε, όχι τίποτα άλλο- και εξηγούμαι ποδοσφαιρικά. Το «δεν έχουμε τον Μέσι ή τον Ρονάλντο» που είχε πει κάποτε ο Φερνάντο Σάντος πολλοί το άκουσαν, λίγοι θέλησαν να το επεξεργαστούν. Είναι όμως αλήθεια. Ναι, δεν χρειαζόμαστε τον Λιονέλ Μέσι ή τον Κριστιάνο Ρονάλντο για να παίξουμε καλά κόντρα στο Λιχτενστάιν, αλλά σκεφτείτε την κριτική που δέχτηκαν οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, μετά τη νίκη με 1-0 επί της Σλοβακίας -εδώ να σημειωθεί ότι η πρώτη του ομίλου μας Βοσνία ηττήθηκε εντός έδρας από την ομάδα αυτή- και θα καταλάβετε το πόσο σοφή ήταν η κουβέντα του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, ότι δηλαδή «το γρήγορο γκολ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη άγχωσε περισσότερο τους παίκτες». Ναι, γιατί πολύ απλά τότε πέρασε από το μυαλό τους η έντονη αμφισβήτηση που είχαν δεχτεί το προηγηθέν τριήμερο και επιθυμούσαν, αφού σκόραραν νωρίς, να προσφέρουν θέαμα. Όμως, η έντονη αυτή θέληση «λέρωσε» το μυαλό τους και τούς οδήγησε σε βεβιασμένες ενέργειες.


Το ρόστερ μας έχει καλούς παίκτες. Τουλάχιστον δύο υψηλοτάτου επιπέδου -απ’ αυτούς που στέκονται άνετα σε μεγάλα πρωταθλήματα της Γηραιάς Ηπείρου- σε κάθε γραμμή. Όμως, παρουσιάζει και μία ιδιαιτερότητα που αποτελεί και τον βασικό λόγο για τον οποίο οι δύο τελευταίοι τεχνικοί, πρώτα ο Ότο Ρεχάγκελ (τον οποίο, εδώ, στη χώρα που η αναλογία οπαδού/προπονητή είναι 1/1, βγάλαμε σκάρτο) και μετέπειτα ο Φερνάντο Σάντος (αυτόν για άγνωστο, ως τώρα, λόγο τον θεωρούμε loser από τότε που πάτησε το πόδι του στο «Ελ. Βενιζέλος») επιλέγουν όλα αυτά τα χρόνια μη επιθετικογενείς τακτικές ή, αν θέλετε, μη κατακτητικό ποδόσφαιρο.


Η Ελλάδα έχει γρήγορους φορ και εξτρέμ, αλλά αργούς μέσους και αμυντικούς. Τα χαρακτηριστικά των τρίτων και των τέταρτων, όσο ποιοτικοί και αν είναι οι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στις θέσεις αυτές, αποτελούν τροχοπέδη για έναν επιθετικό τρόπο παιχνιδιού. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι οι μέσοι Τζιώλης, Καραγκούνης, Σάμαρης ή Κατσουράνης θα έχουν γρήγορες επιστροφές στο transition, μόλις χαθεί η μπάλα, για να βοηθήσουν τους εξίσου αργούς αμυντικούς Παπασταθόπουλο και Μανωλά.


Οι μόνοι που έχουν υποφερτή ταχύτητα σ’ ό,τι αφορά την άμυνα και τον χώρο του κέντρου είναι οι Γιάννης Μανιάτης, Κυριάκος Παπαδόπουλος (απουσιάζει όμως -εδώ και καιρό- λόγω τραυματισμού) και Χοσέ Χολέμπας, οι οποίοι όμως, για να ανταπεξέλθουν σε αντεπιθέσεις γρήγορων αντιπάλων, χρειάζονται τη συμβολή και των υπολοίπων, που… θα τρέχουν και δεν θα προφταίνουν. Έτσι, επιλέγεται συχνά ένας πιο ασφαλής τρόπος ανάπτυξης, με λίγους παίκτες να πατούν στην αντίπαλη περιοχή, δεμένη άμυνα και, συχνά, τακτική αιφνιδιασμών. Παίζουμε λοιπόν σοφά, γιατί αρχικά ο Ρεχάγκελ και τώρα ο Σάντος γνωρίζουν πως δεν κατακτώνται τα πάντα με το… κλισέ της ελληνικής ψυχής. Χρειάζεται λογική.

Υ.Γ. Θερμή παράκληση όσοι από εσάς επιθυμείτε να αποκλειστεί η Εθνική, να μην δείτε τους αγώνες μπαράζ, γιατί δεν θέλουμε ως επιπλέον αντίπαλο την αρνητικότητά σας. Είστε πάντως οι ίδιοι που χοροπηδούσατε και φωνάζατε το 2004: «Ελλάς ολέ, ολέ…». Μην το κάνετε ξανά, σε ενδεχόμενη πρόκρισή της στο Mundial. Μην πανηγυρίσετε. Μην αποδείξετε και πάλι ότι είστε απλώς θιασώτες φτηνών κλαπατσιμπάλων.


Στέφενς – Γκαρσία – Συμμαχία
Πέρυσι δεν θα τα κέρδιζε
Λάθη, λάθη, λάθη…
Και μετά θα ξαφνιαστούμε
Θεωρίες συνομωσίας ή πικρή αλήθεια;
Σύντομο ανέκδοτο: Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ είναι αγωνιστικά οργανωμένη

Ένας συμπαγής ΠΑΟΚ
Ο τρελός που έχει ... σώας τας φρένας
Βασίλη, από πού κρατάει η σκούφια τους;
Wimbledon όπως… Χιροσίμα
Ποντάρετε αν τολμάτε!
Τον θέλω και τον φέρνω

Μπάρτσα, ώρα για αλλαγή συστήματος
Μια ζωή γεμάτη ποδόσφαιρο - Sir Alex Ferguson
Η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα: Μέρος Α’ (1899-1940)
Η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα: Μέρος Β’ (1941-1980)
Η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα: Μέρος Γ’ (1981-2012)








Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ντέρμπι με τα όλα του

Με 3-3 έληξε το ντέρμπι στο Merseyside, με την κόντρα του Μιραλάς (που σκόραρε αλλά, γλύτωσε και την αποβολή του με κόκκινη κάρτα) με τον Σουάρεζ, να κλέβει τα φώτα της δημοσιότητας ...

Πιστόριους ή… Πιστόλιους

Η ειδωλοποίηση συνιστά ένα μεγάλο λάθος, από το οποίο δεν μαθαίνουμε οι άνθρωποι, το επαναλαμβάνουμε, γίνεται κάτι που δεν περιμένουμε, απογοητευόμαστε, λέμε πως δεν θα χρίσουμε ξανά στο μέλλον κάποιον άνθρωπο πρότυπο, υπόσχεση που δεν κρατάμε και φτου και από την αρχή.

Πεπ, ήρθε η ώρα για αποδείξεις…

Για τον Πεπ Γκουαρδιόλα δεν έχω άποψη, γράφει ο Βασίλης Μαυρόπουλος , είμαι μπερδεμένος πώς το λένε; Πολυνίκης στην Μπαρτσελόνα, με δύο Champions League, τρεις κατακτήσεις Primera Division και δύο Copa del Rey. Βάσει τίτλων, με άλλα λόγια, είναι ο καλύτερος όλων τα τελευταία χρόνια.